Zamira ismli bir qizni bilaman, uni taniganimgako'p bo'lmadi. Ochig'ini aytsam, shu saytni ochgan vaqtim u bilan salom-alik qila boshlagan edim. - Nega bu qiz meni tanimasa ham buncha ko'p so'rashadi, o'zini yaqin tutadi deya hayron bo'lganman. Chunki, doim meni "online" da ko'rishi bilan xuddi qadrdon odamini uchratgandek xursand bo'lib ketardi. Keyin bilsam, shu saytda chop etilgan materiallar unga juda yoqar ekan, aniqrog'i o'zi ham qo'ldan yasalgan san'at asarlari bilan shug'ullanarkan.

- "Meni oyoqqa turg'izgan buyumlar aynan qo'lbola asarlar bo'ladi" degandi. Aniqroq aytadigan bo'lsam, bu so'zlarini men ham tushunmadim avvaliga. Keyin u boshidan o'tganlarini so'zlab berdi...

- Men tug'ilganimda otam yonimda bo'lmaganlar, onam og'ir oyoq vaqtlarida onamni tashlab ketgan ekan. Buni menga xolam aytib berganlarida, 8 yoshda edim. Hozir 21 yoshdaman, haligacha otamdan darak yo'q. Bilishimcha, otam buvimning qistovlari bilan onamga uylangan va boshqa rus ayolda ko'ngli bo'lgani uchun, buvim olamdan o'tgach, onamni tashlab, Rossiyaga ketib qolganlar... Onam - ham ota, ham ona bo'lib meni voyaga yetkazdilar.

Kollejni tamomlagach, universitetga xujjat topshirdim. Kirish imtixonlarining natijasi salbiy chiqqach, ish izlay boshladim. Ammo, onam qarshi chiqdilar. Chunki, hali yosh, ko'cha ko'rmagan qiz edim, onam esa meni judayam asrardilar. Men kelasi yilgi davlat imtixonlariga tayyorlana boshladim.

Onam ertalabdan ishga shoshardilar, tushga qadar mahallamiz yaqinidagi maktabda farroshlik qilsalar, undan so'ng ayollar salonini yig'ishtirishga borar, kechda esa shahrimizdagi kafelardan birida idish yuvardilar. Kechqurun charchab uyga kelgan onamga qarab rahmim kelardi, yozning issig'ida, qishning qahratonida jonini azobdan ayamay, qattiq mehnat qilganlarini ko'rib ichim ezilgan...

Balki, taqdir, balki og'ir mehnat, balki o'zini ayamaslik saba bo'lib, onam og'ir betob bo'lib qoldilar, shifokorlar aytishicha onamning ichki a'zolari qattiq shamollabdi. Davolanmasalar, oqibati yaxshi bo'lmasligini ham aytishdi. Bu men uchun judayam noxush xabar bo'ldi! Peshonamda onajonimdan o'zga yaqinim yo'q edi, ularga biror gap bo'lsa, men chiday olmasdim! "Davolanasiz, oyijon! O'zim ishlab pul topaman, siz hech qayoqqa bormaysiz" deya eshik yonida turib olardim. Oyijonim "Men yaxshiman qizim, shamollamay yurganmidim? Shunga ham oyoq uzatib yotib olish uyat! Yotsam, yotib qolaman, undan ko'ra ishga borsam, havo almashtiraman, jismoniy mehnat odamga hech qachon zarar bermagan" deb meni yupatishga urunardilar. Men sodda haligacha afsuslanaman, o'shanday kunlarning birida onamning yo'lini qat'iy to'sib, ishga qo'yvormay olib qolmaganim uchun...

Shu kuni ishga ketdilar, ammo kechki 9, 10 bo'ldi hamki, uyga kelavermadilar. Xavotirlanib, onam ishlaydigan qahvaxona tomon yo'l oldim, yo'lda oyoqlarim chalishib ketar, tizzalarim titrardi. Shoshilganim sari xuddi ko'rinmas kuchlar menga osilib, qadamlarimni og'irlashtirgandek tuyular, harchand oldinga intilmay, hech yetib borolmasdim onamning oldilariga.

Bir amallab o'sha kafega yetdim. Tashqarida kabob tayyorlaydigan amaki turgan ekanlar, onamni so'radim. Lekin, birdaniga dovdirab "kel qizim, manabu stulga o'tir" deganlarida yuragim allaqanday vahimaga tushib ketdi! "Onam qanilar?" deb baqirib yuborganimni o'zim ham bilmay qoldim. Peshonasini kafti bilan artgan ko'yi bir oz ikkilangan amakini ko'rib battar xavotirim oshdi.